Του ψαρά το πιάτο είναι δέκα φορές αδειανό και μία φορά γεμάτο. Αυτή η λαϊκή παροιμία μπορεί να αντικατοπτρίζει τα αποτελέσματα των περισσότερων ερασιτεχνών ψαράδων, αλλά όχι όλων.

Οι ψαράδες που εξαιρούνται από αυτή την παροιμία, είναι αυτοί που ασχολούνται με το παραγάδι και πιο συγκεκριμένα το ψιλοπαράγαδο. Πρόκειται για ένα πολύ αποδοτικό εργαλείο που ακόμα και στην χειρότερη μέρα του, θα δώσει κάποια ψαράκια, αρκετά ώστε να ομορφύνουν και να δώσουν νόημα στην ψαρευτική εξόρμηση. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις και απαιτήσεις, αλλά ούτε είναι πολυέξοδο, παρόλα αυτά θα υπάρξουν φορές που το αποτέλεσμα του, δεν μπορεί να το φτάσει καμιά ανάλογη τεχνική ψαρέματος. Αυτό που πρέπει κάποιος να γνωρίζει για να ψαρέψει με αυτή την τεχνική, είναι το βάθος της εκάστοτε περιοχής αλλά και την μορφολογία του βυθού.

Οι περισσότεροι ψαράδες έχουν συνδυάσει το παραγάδι με το ψάρεμα του λυθρινιού και αυτό όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο που συνδέει το συγκεκριμένο ψάρι με αυτό τον τρόπο ψαρέματος, αλλά με το βάθος που συνηθίζουν να βάζουν τα εργαλεία τους. Δύσκολα θα συναντήσουμε ψαράδες που θα τολμήσουν να βάλουν παραγάδια σε μικρότερο βάθος από τα 10 με 15 μέτρα, θεωρώντας ότι πιο ρηχά δεν υπάρχουν ψάρια. Τα πιο συχνά βάθη που επιλέγουν να ψαρέψουν, κυμαίνονται γύρω από τα 20 μέτρα με μία απόκλιση στα 5 μέτρα πάνω κάτω, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν την άγρια μορφολογία που παρουσιάζει συνήθως ο βυθός στα πιο ρηχά νερά, που βρίσκονται κοντά στην ακτή. Έτσι συνήθως τα δολώματα πέφτουν στις λασποτραγάνες, εκεί που υπάρχουν τα λυθρίνια. Ψάρια όμως δεν υπάρχουν μόνο εκεί, από τα πρώτα μόλις μέτρα που βρίσκονται πολύ κοντά στην ακτή μπορούμε να ψαρέψουμε αρκετά είδη ψαριών, σε ικανοποιητικά μεγέθη.

Πολλά και αξιόλογα μελανούρια

Σημεία και βάθη 

Ακόμα και αν το βάθος δεν ξεπερνάει τα 5 μέτρα ή είναι μόλις 2 με 3 μέτρα, σημεία που διακρίνουμε με ευκολία το βυθό, κρύβουν εκπλήξεις που μπορούμε πολύ εύκολα να ανακαλύψουμε, δοκιμάζοντας να τα ψαρέψουμε με ψιλό παραγάδι. Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε κάποιες ρηχές παραλίες με αμμώδη βυθό, χωρίς να θέλω να τις υποτιμήσω αφού ακόμα και σε τέτοια μέρη μπορούμε να βρούμε ψάρια, μιλάω για βραχώδεις απομονωμένες ακτές, που δεν υπάρχει πρόσβαση από την στεριά παρά μόνο με το σκάφος. Επίσης, ιδανικά σημεία θεωρούνται και οι μικρές βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στις ακτές. Σε αυτές τις περιοχές, που πολλές φορές απαξιούμε να δοκιμάσουμε το τι μπορεί να κρύβουν, αξίζει να διαθέσουμε το χρόνο μας και να ψαρέψουμε.

Βέβαια, το να ψαρέψουμε με παραγάδι κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν είναι ότι πιο εύκολο, αφού λόγω της άγριας μορφολογίας που παρουσιάζει ο βυθός, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε διάφορες δυσκολίες. Μια από αυτές αφορά την φθορά των παραγαδιών που λόγω των αρκετών σκαλωμάτων μπορεί να αχρηστευτούν, όπως επίσης η ιδιαίτερη προσοχή που θα πρέπει να δείξουμε για τυχόν ξέρες που μπορεί να προκαλέσουν ζημιά στο σκάφος μας, μιας και το ψάρεμα σε αυτά τα μέρη, πραγματοποιείται αποκλειστικά και μόνο κατά την διάρκεια της νύχτας. Έχοντας λοιπόν εξοπλιστεί με αρκετή υπομονή και δείχνοντας την απαιτούμενη προσοχή, δοκιμάστε το.      

Σωστό στήσιμο του παραγαδιού
Παρόλο που μιλάμε για μικρό βάθος, θα πρέπει να βγάλετε από το μυαλό σας την θεωρία που αναφέρει ότι στα ρηχά νερά υπάρχει μεγάλη διαύγεια και τα ψάρια είναι πονηρεμένα, οπότε η μόνη λύση για να τα ξεγελάσουμε, είναι τα λεπτά εργαλεία. Δεν έρχομαι να αναιρέσω τον κανόνα, αλλά στην περίπτωση που αναφέρω εγώ δεν ισχύει, αφού μιλάω για ψάρεμα μόνο την νύχτα και όπως είναι γνωστό την νύχτα όλα τα εργαλεία είναι αόρατα. Σε αυτά τα βάθη, το παραγάδι μας χρειάζεται μάνα, με διάμετρο τέτοια που να μπορεί να δουλεύεται χωρίς να μας κόβει τα χέρια, αλλά και το βασικό, να αντέχει στις φθορές που θα προκαλέσουν τα βράχια που βρίσκονται στο βυθό. Λόγω ότι το βάθος είναι μικρό, πολλές φορές ειδικά όταν η ακτή είναι βραχώδη, ο βυθός παρουσιάζει αρκετές ανωμαλίες, κάτι που δεν θεωρείται και ότι καλύτερο για την πετονιά.

Ένας ακόμη κάτοικος των ρηχών νερών

Έτσι η μάνα, θα πρέπει να έχει διάμετρο τουλάχιστον 0,80 χιλιοστά, από σκληρή πετονιά και όχι ελαστική. Για παράμαλλο θα επιλέξουμε διάφανη νάιλον πετονιά επίσης σκληρή, με διάμετρο 0,40 χιλιοστά και μήκος περίπου στα 50 με 60 εκατοστά. Τα κοντά παράμαλλα, θα μας γλυτώσουν από πολλά βραχώματα σε σχέση με τα πιο μακριά που χρησιμοποιούμε συνήθως. Η απόσταση ανάμεσα στα αγκίστρια, ορίζεται από τα 3 έως τα 4 μέτρα κάτι που σημαίνει ότι δεν καλύπτουμε πολύ μεγάλο τόπο, για αυτό καλό θα είναι πριν ρίξουμε να έχουμε σημαδέψει στον χάρτη του GPS το σημείο που έχουμε εντοπίσει και θέλουμε να ψαρέψουμε. Τέλος, εκτός από τις σημαδούρες που θα μας ορίσουν την αρχή και το τέλος του παραγαδιού μας, υποχρεωτικά θα χρειαστούμε και μεσιανά, καλαδούρια αφού οι πιθανότητες να σκαλώσει με αποτέλεσμα να κοπεί η μάνα είναι πολλές, κάτι που εξαρτάται από την μορφολογία του βυθού.

 ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ 

1. Μεγάλους σαργούς θα βρούμε πιο εύκολα βράδυ και ρηχά κάτω από τα 10 μέτρα παρά βαθύτερα.
2. Το βράδυ πολλά αξιόλογα ψάρια βγαίνουν σε λίγα μέτρα νερό για να βρούν την τροφή τους, όπως η μουρμούρα και η τσιπούρα.
3. Ακόμα και σε παραλίες που το πρωί επικρατεί φασαρία, το βράδυ μπορεί να είναι ένας πολύ καλός ψαρότοπος.
4. Πολύ ψηλό παραγάδι σε αμμουδιά βράδυ κάτω από τα 10 μέτρα σημαίνει μουρμούρες.
5. Το παραγάδι στα ρηχά νερά είναι πολύ πιο ξεκούραστο.
6. Τα ψάρια του παραγαδιού που είναι ρηχά, είναι πολύ πιο δύσκολο να ξαγκιστρωθούν, αφού τα σηκώνουμε πιο γρήγορα.
7. Το καλό δόλωμα επιβάλλεται περισσότερο στο ρηχό παραγάδι.
8. Στα ρηχά δεν χρειάζεται τόσο να «σταυρώνουμε» τον τόπο, αλλά να καλύπτουμε έκταση!
9. Συχνά τα αποτελέσματα των ρηχών παραγαδιών ανταγωνίζονται τα ψάρι οποιουδήποτε άλλου βάθους.
10. Ρηχά και χειμώνα, θα έχουμε θέμα με τα καλαμάρια που θα τρώνε τα πιασμένα ψάρια!