Ο δολωμένος πλάνος θα βγάλει πολλά αλλά μικρά ψάρια. Επιλογή μας είναι αν θα τον χρησιμοποιήσουμε δολωμένο ή αδόλωτο στα δικά μας ψαρέματα.

Όλοι όσοι πρωτοξεκινούν να ασχολούνται με τις τεχνικές του light jigging, όπως είναι το inchiku αλλά και το tai rubber αντιμετωπίζουν το εξής μεγάλο δίλλημα. Είναι προτιμότερο να ψαρευτεί ο πλάνος τους δολωμένος, με την τοποθέτηση κάποιου φυσικού δολώματος στα αγκίστρια ή να χρησιμοποιηθεί έτσι όπως είναι, δηλαδή αδόλωτος;

Μια ερώτηση που η απάντηση μπορεί να είναι εύκολη για τον έμπειρο ψαρά αλλά που κάνει το νέο να πελαγώνει. Θέλοντας να δώσουμε τη σωστή εικόνα θα δούμε αναλυτικά τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της κάθε επιλογής όπου η μελέτη αυτών θα μας δώσει αυτόματα και την απάντηση που αναζητούμε.

Δολωμένος πλάνος: Εδώ ο πλάνος μας δεν μένει έτσι όπως τον αγοράζουμε αλλά δολώνεται συνήθως με μια μικρή λωρίδα καλαμαριού, μιας γαρίδας ή κάποιου άλλου δολώματος που επιλέγει ο ψαράς. Ρίχνοντας έτσι το τεχνητό στο νερό, πέρα από την εμφάνισή του (χρωματισμό, σχήμα κ.α.) καταλαβαίνουμε ότι αποκτά και οσμή. Το ψάρι που αντιλαμβάνεται τη μυρωδιά του φυσικού δολώματος, έχει έναν παραπάνω λόγο για να το επισκεφτεί. Έτσι αν αυτό παραμείνει ακίνητο δίπλα σε ένα άλλο ακίνητο και αδόλωτο τεχνητό, λογικό είναι να πάρει περισσότερα τσιμπήματα. Αν εξετάσουμε όμως την κίνηση, επειδή το δολωμένο δεν έχει τη συμμετρία και τη μελέτη που έχει ένα αδόλωτο τεχνητό από σχεδιαστικής άποψης, η κίνηση που θα κάνει δε θα είναι η κατάλληλη, και αντί να τραβά τα ψάρια θα τα απωθεί. Άρα το δολωμένο υστερεί στην κίνηση.

Αδόλωτος πλάνος: Εδώ το τεχνητό μας το ψαρεύουμε χωρίς επιπλέον φυσικό δόλωμα, δηλαδή όπως το αγοράζουμε. Η μόνη παρέμβαση που μπορεί να του κάνουμε απέναντι στο εργοστασιακό, είναι να του αλλάξουμε αγκίστρια ή assist. Αν αυτό κατέβει στο βυθό και παραμείνει ακίνητο, λογικό είναι να υστερεί απέναντι σε ένα δολωμένο πλάνο με φυσικό δόλωμα. Όμως επάνω στην κίνηση, το αδόλωτο θα κάνει ακριβώς αυτό που υπαγορεύει η σχεδίαση και η κατασκευή του, και συνεπώς θα μοιάζει στα ψάρια πιο φυσιολογικό σε σχέση με την ασύμμετρη κίνηση του δολωμένου και θα προσελκύει τα ψάρια καλύτερα.

Τέτοιο ψάρι δύσκολα να βγει με δολωμένο πλάνο. Αν θέλετε κι εσείς να δείτε παρόμοια ψάρια στα αγκίστρια σας επιλέξτε να χρησιμοποιείται τον πλάνο σας αδόλωτο.

Θεωρητικά βλέπουμε ότι η κάθε επιλογή έχει τα δικά της πλεονεκτήματα. Αν καθίσουμε όμως και τα βάλουμε αυτά στο «μικροσκόπιο», και αναρωτηθούμε σε τι αποσκοπεί ο ψαράς που επιλέγει να ψαρέψει με inchiku ή tai rubber και πιο συγκεκριμένα εμείς οι ίδιοι, θα μπορούμε να έχουμε τις δικιές μας απαντήσεις. Ο σκοπός του ψαρά που επιλέγει να ασχοληθεί με την τεχνική αυτή είναι για να χρησιμοποιεί ή να μη χρησιμοποιεί δόλωμα; Θέλει να εφαρμόσει μια νέα τεχνική ή να κάνει μια παραλλαγή της ζόκας; Να πιάσει πολλά και μικρά ψάρια ή κάποιο πολύ μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα;

Οι απαντήσεις έρχονται αυθόρμητα μόνες τους. Αν ο ψαράς ήθελε να πιάσει ψάρια με φυσικό δόλωμα, τότε μπορούσε να χρησιμοποιήσει τεχνικές που αποδεδειγμένα πιάνουν ψάρια, όπως για παράδειγμα η καθετή για τα μικρότερα και η ζόκα για τα μεγαλύτερα. Άρα επιλέγει το inchiku και το tai rubber γιατί δε θέλει να μπλέκεται με φυσικά δολώματα. Αν δολώσει το τεχνητό και το ρίξει στο νερό, στην ουσία έχει ρίξει μια μορφή ζόκας. Γιατί τότε να ασχοληθεί με το δολωμένο πλάνο και όχι με τη ζόκα που είναι πολύ αποτελεσματική; Αν τον ενδιαφέρουν τα μικρά ψάρια και δεν έχει μαζί του άλλη καλύτερη επιλογή, τότε μπορεί να δολώσει και τον πλάνο του και να ασχοληθεί με αυτά. Αν όμως αποσκοπεί στο να πιάσει ένα μεγάλο ψάρι που δύσκολα θα έβγαζε αλλιώς, τότε ο πλάνος μπορεί να τον βοηθήσει να το επιτύχει, αφού η μελέτη, η σχεδίαση και η κατασκευή του είχαν αυτό το σκοπό.

Δοκιμή και πράξη

Όσες μελέτες και αν κάνει, και όσα συμπεράσματα κι αν βγάλει ο ψαράς, δεν έχουν καμία σημασία αν δεν τα εφαρμόσει στην πράξη. Εμείς, θέλοντας να βγάλουμε ένα σωστό και ολοκληρωμένο αποτέλεσμα για να βοηθήσουμε τους φίλους αναγνώστες που θέλουν να ασχοληθούν με τις τεχνικές αυτές, επιχειρήσαμε να ψαρέψουμε και με τις δύο επιλογές, σε διαφορετικούς τόπους και με στόχο διαφορετικά ψάρια. Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής :

Με δολωμένο τεχνητό πιάσαμε μόνο μικρά ψάρια, όπως χάνους, φαγκρόπουλα, τσαουσάκια, λυθρίνια, μπαλάδες, και ελάχιστα μεγάλα (κυρίως «μαύρα», που θα πιάνονταν με ότι και αν τους ρίχναμε). Τα ψάρια επιτίθονταν πιο εύκολα με το δόλωμα ακίνητο ή μετά από μία μικρή κίνηση, παρά με το να προσπαθήσουμε να το δουλέψουμε σωστά, όπως υπαγορεύει η θεωρία της τεχνικής.

Με αδόλωτο πλάνο πιάναμε λιγότερα ψάρια, αλλά όλα ήταν από μέτρια μέχρι μεγάλα, και τα μικρά ήταν ελάχιστα. Μεγάλα φαγκριά και τσαούσια που δύσκολα θα έβγαιναν με άλλη τεχνική, συναγρίδες, σφυρίδες, στήρες, άρπαζαν εύκολα το τεχνητό μας. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια σωστή κίνηση του καλαμιού.

Ασχοληθήκαμε με inchiku και tai rubber πλανάκια και όχι με πλάνους slow γιατί από ότι γνωρίζουμε οι πλάνοι του slow λίγο να τους προσθέσεις κάτι παραπάνω σταματάνε να λειτουργούν σωστά και η πλεύσης τους που πρέπει να έχουν παύει να υφίσταται. Κάτι αντίστοιχο που ισχύει και με τους μεγάλους πλάνους του jigging που εκεί το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσθέσεις κάποιο σιλικονούχο χταποδάκι στο assist και να έχεις μια διαφορετική πλεύση που θα την εξετάσουμε σε κάποιο επόμενο άρθρο γιατί έχει αρκετό ενδιαφέρον. Το τελικό συμπέρασμα που βγάζουμε από τα παραπάνω είναι ότι αν θέλουμε να βγάζουμε ψάρια αρκετά, αλλά όχι μεγάλα, εφαρμόζοντας μια μικρή παραλλαγή άλλων γνωστών τεχνικών, τότε ο δολωμένος πλάνος αποτελεί μία καλή επιλογή. Αν όμως μας ενδιαφέρουν τα μεγάλα ψάρια, η εξόρμηση χωρίς το άγχος του φυσικού δολώματος, και η εκμάθηση μιας νέας τεχνικής, τότε το αδόλωτο inchiku και το tai rubber μας ταιριάζει απόλυτα.