Παρακάτω θα δούμε μαζί και θα αναλύσουμε διάφορες ερωτήσεις που πολλές φορές βλέπουμε ή ακούμε. Σε προσωπικό επίπεδο έχω δεχτεί εκατοντάδες ερωτήσεις και μέσα από αυτές θα επιλέξω τις πιο γνωστές. Τις πιο διάσημες όπως:
1. Πόσα κιλά φρένα να βάλω στο μηχανισμό μου;
2. Πότε να ρίξω την αρματωσιά μου;
3. Πως να βρω τόπους για ψάρεμα;
... και διάφορες άλλες τέτοιου είδους ερωτήσεις. Σκοπός μου φίλοι μου είναι ένα άρθρο που να μας δυναμώσει με γνώσεις και να μας ανεβάσει ένα επίπεδο ακόμα, ώστε να αυξήσουμε τις πιθανότητες να πιάσουμε κάποιο ψάρι.
Πριν ξεκινήσω να πω ότι η ευχαρίστηση δεν μετριέται ούτε με το μέγεθος, ούτε με την ποσότητα. Η χαρά του ψαρέματος είναι εκείνη τη στιγμή που μόλις καρφωθεί κάποιο ψάρι στο αγκίστρι μας, η καρδιά μας αρχίζει να χτυπά γρήγορά και νοιώθουμε σαν να είμαστε 10 χρονών και πάλι. Αυτό είναι ψάρεμα για μένα. Και ελπίζω και οι νεότεροι που μας βλέπουν να έχουν τις σωστές βάσεις ώστε να μπορούν να διαχειριστούν καλά τις γνώσεις τους και να μην μπουν στο τρυπάκι της επίδειξης και της μαγκιάς να δείξουν το μεγαλύτερο ψάρι ή να βγάλουν το τεράστιο ροφό ή να προσπαθήσουν να βγάλουν από το τόπο και την τελευταία πέτρα. Αντιθέτως να μπορούν να σκεφτούν και να καταλάβουν ότι μαγκιά είναι να κάνεις ακριβώς τα αντίθετα. Με λίγα λόγια όπως πιστεύω πιά και βαδίζω πάνω σε μια λέξη που μου έμαθε ένας θαλασσινός με μεγάλη εμπειρία και πολλά κιλά αλάτι στη ζωή του. Η λέξη αυτή, η μαγική λέξη είναι ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ. Ακούγεται τόσο ταπεινή αλλά είναι η αρχή και το τέλος. Διαχείριση στους τόπους, διαχείριση στη συμπεριφορά. Διαχείριση των επιλογών μας. Είναι κάτι που όλοι μας καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να γίνει. Η βάση λοιπόν για ένα καλύτερο αύριο είναι η σωστή διαχείριση του εαυτού μας ως προς τις καταστάσεις που βιώνουμε. Ας προχωρήσουμε λοιπόν σε μερικά tips που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι στο ψάρεμα.
Πόσα κιλά φρένα να βάλω στο μηχανισμό;
Έχω ανεβάσει στο διαδίκτυο διάφορες εικόνες από μεγάλα και τρομερά ψάρια που είχα την τύχη να ζήσω. Για άλλα είμαι χαρούμενος και για κάποια όχι. Γιατί ας πούμε μεγάλους ροφούς που έχω βγάλει από 17 μέχρι 35 κιλά, ο τόπος που βασίλευαν ήταν κάποτε γεμάτος ζωή, τώρα είναι άγονος και κρανίου τόπος. Η συνήθης ερώτηση είναι πόσα κιλά φρένα είχα ή πόσα κιλά φρένα να βάλω. Ας το δούμε μαζί. Θα σας το αναλύσω όσο πιο απλά και κατανοητά μπορώ. Ο μέσος όρος που μπορούμε να βάλουμε είναι από 2 κιλά μέχρι 6 κιλά φρένα. Το μυστικό όμως και το λάθος είναι όταν τα ρυθμίζουμε στο σπίτι. Καταρχήν τα κιλά στα φρένα είναι αναλόγως τα εργαλεία μας. Με χοντρά εργαλεία, πετονιές, νήματα βάζουμε και ξεπερνάμε τα 3 κιλά φρένα. Με πιο ελαφριά εργαλεία κυμαινόμαστε από 2 μέχρι 3 κιλά φρένα. Τα μεγάλα χοντρά ψάρια, σαν αυτά που έχω ανεβάσει και έχουμε δει όλοι, τα 3 κιλά φρένα είναι σαν να προσπαθείς να σταματήσεις φορτηγό με κλωστή που ράβουμε. Και εδώ κυριολεκτώ. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, τα χοντρά ψάρια θέλουν και ανάλογο εξοπλισμό και όχι καλάμια για slow jigging που έχει γίνει της μόδας και όχι καλάμια του tai rubber ούτε με light jigging.
Ξεχωρίζουμε τι θέλουμε και πατάμε γερά στις επιλογές μας με κριτήριο την γνώση του τόπου. Μην ξεφεύγουμε όμως από τα φρένα. Πώς τα ρυθμίζουμε; Περνούμε στο σπίτι με γεμάτη μπομπίνα και τραβάμε με 2 κιλά για παράδειγμα. Ρυθμίζουμε την αντίσταση στα 2 κιλά. Μετά παίρνουμε με το χέρι μας και τραβάμε για να καταλάβουμε την αντίσταση. Να μας γίνει συνήθειο πως είναι τα 2 κιλά. Τι αντίσταση έχουμε. Εφόσον το καταλάβουμε μετά από αρκετές φορές δοκιμή, επόμενο στάδιο είναι στη θάλασσα. Όταν πατώσουμε και αδειάσει η μπομπίνα τα λίγα χιλιοστά που όλοι βλέπουμε να έχουν κατέβει, τότε και μόνο τότε τα ρυθμίζουμε. Για να έχουμε μια ακριβή μέτρηση όσο είναι δυνατόν κοντά στα 2 κιλά που είχαμε στο σπίτι. Όταν θα πάμε στα 100 μέτρα κάνουμε πάλι το ίδιο. Άρα στο τέλος θα έχουμε πάντα τον σχεδόν ακριβή έλεγχο των φρένων σε όσα διαφορετικά μέτρα και αν αποφασίσουμε να ψαρέψουμε.
Είναι λάθος μεγάλο να τα ρυθμίζουμε στο σπίτι με γεμάτη μπομπίνα και μετά να πηγαίνουμε στη θάλασσα και να αναρωτιόμαστε γιατί μου έκοψε εκείνο το ψάρι στα 80 μέτρα ή γιατί ξεκαρφώθηκε κτλ. Είναι μια σωστή αρχή και βάση για να έχουμε πάντα τα ίδια φρένα που αντέχει η αρματωσιά μας σε όλα τα βάθη. Με την σωστή πίεση ώστε να ασκούμε την ίδια δύναμη στα εργαλεία που εμπιστευόμαστε και είμαστε σίγουροι ότι δεν θα σπάσουν. Τραγικό αυτό που μερικές φορές με 30αρια ή 40αρια παράμαλλα βάζουμε 4 κιλά ή 5 ή 6 και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν άντεξε ο κόμπος, ή γιατί δεν άντεξε το καλαμάκι κτλ.. Όλα έχουν μια συνάρτηση μεταξύ τους. Συνδέονται ώστε να φέρουμε τα μέγιστα αποτελέσματα και ένα μεγάλο ψάρι ή μικρό.
Βυθόμετρο με… ψάρια!
Εδώ τι να πω; Είναι ένας τομέας, μια ας πούμε ξεχωριστή ενότητα. Εμένα μου πήρε περίπου από το 2005 μέχρι τώρα πολλές ώρες και πολλά ναυτικά μίλια να αρχίζω να καταλαβαίνω αυτό το κουτί. Η συνήθης ερώτηση είναι τι τόπους να ψάξω και τί να κάνω ώστε να βρω ένα τόπο. Εδώ φίλοι μου στο τομέα «βυθόμετρο» το μυαλό μου γυρίζει σε τόσες πολλές πληροφορίες που πραγματικά αν αρχίσω να γράφω τότε πιστεύω άνετα θα έγραφα 50 σελίδες και αυτές θα ήταν συμπυκνωμένες. Πολλοί από μάς νομίζουν ότι αν αγοράσουν ένα βυθόμετρο θα πιάσουν και ψάρι. Δυστυχώς για να πιάσουμε ψάρι πρέπει να το μάθουμε. Οι γνώσεις μου στο βυθόμετρο ήρθαν σιγά σιγά με μελέτη και πολλές ώρες στη θάλασσα. Άλλαξα από το 2005 μέχρι σήμερα 3 εταιρίες βυθομέτρων και στα χέρια μου έχουν βρεθεί 4 βυθόμετρα που στο καθένα έκανα περίπου 5.000 ναυτικά μίλια.
Στα πρώτα χρόνια θυμάμαι έβλεπα τα ψαράκια στην οθόνη και νόμιζα ότι κάτω στη θάλασσα ήταν γεμάτο ψάρια. Τελικά τα πράγματα είναι πολύ πιο διαφορετικά. Ας επιστρέψουμε στην ερώτηση. Πως θα βρω τόπο. Ο τόπος που φανταζόμαστε είναι ένα ανέβασμα ή ένα απότομο γκρέμι. Θα χρειαστεί όταν ταξιδεύουμε να μπορεί το βυθόμετρο να μας δείχνει την γραμμή του βυθού. Όπως ταξιδεύουμε λοιπόν, αυτή η γραμμή όπως είναι σταθερή θα έρθει η στιγμή που θα ανεβοκατέβει. Η κίνηση μας θα είναι να πάμε στο ανώτερο σημείο που ανεβαίνει ο βυθός και να βάλουμε στίγμα. Να γυρίσουμε και να ψάξουμε ή να ρίξουμε δοκιμαστικά την αρματωσιά μας να δούμε τι μας επιφυλάσσει η τύχη. Οι καλύτεροι τόποι μου είναι αυτοί που έχω βρει με αυτόν τον τρόπο. Στίγματα που σου δίνει κάποιος ή στίγματα που έχουν πολλοί, σπάνια ως καθόλου θα μας δώσουν τα ψάρια τρόπαια. Τα καλύτερα στίγματα είναι αυτά που έχει μόνο ένας και τα διαχειρίζεται σωστά και όχι επιπόλαια. Επόμενη κίνηση να βρούμε καλό τόπο είναι όταν υπάρχουν γκρέμια. Μην περιμένετε να δείτε ψάρια στα γκρέμια. Δεν υπάρχει περίπτωση. Ρίξτε και ψαρέψτε. Με ότι τεχνική θέλετε. Ακολουθήστε και ψαρέψτε τα. Σε κάποιο σημείο τα γκρέμια κρατάνε ζωή και ψάρια. Αλλά χρειάζεται χρόνος από μάς και δοκιμή. Αποφύγετε το κλασικό, που έχει γίνει της μόδας πια όταν ψαρεύει κάποιος να τρέξουμε επάνω του να κλέψουμε το στίγμα ή να αγοράσουμε ραντάρ για να κλέψουμε το στίγμα κάποιου.
Θυμηθείτε με ότι το καλύτερο στίγμα είναι αυτό που έχει μόνο ένας. Και όταν το στίγμα το «κλέψουμε» μπορεί ναι μεν να βγάλουμε κάποιο ψάρι αλλά ποτέ δεν θα βγάλουμε το τέρας, το τρόπαιο και ποτέ δεν θα ζήσουμε εμπειρίες αξέχαστες. Ξεχυθείτε ψάξτε και αρχίστε να έχετε μια άλλη νοοτροπία του να τρέξουμε πάνω σε κάποιον που ψαρεύει. Όταν όλοι πάνε δεξιά να ψαρέψουν γιατί δεν δοκιμάζεις να πας αριστερά. Στο ψάρεμα ένα είναι σίγουρο, όποιος προσπαθεί, επιμένει, σέβεται βγαίνει πάντα κερδισμένος. Η θάλασσα φίλοι μου δεν αφήνει ποτέ αυτούς που παιδεύονται. Όποτε ξεκινήστε να ψάχνετε σηκώματα σε πορείες και ψαρεύετε τα γκρέμια. Μην περιμένετε να βλέπετε πάντα ψάρια για να ρίξετε. Δοκιμάστε, αφιερώστε χρόνο και θα δείτε τι όμορφα θα πάνε όλα.
Σπασμένα αγκίστρια
Επόμενο που συναντάμε συνήθως είναι σε κάποιο αξιόλογο θήραμα να ανοίγουν ή να σπάνε τα αγκίστρια. Σε όλους μας έχει γίνει αυτό. Το ασπάζομαι φυσικά και είναι αποδεκτό. Ξέρετε όμως τι δεν είναι αποδεκτό. Να συνεχίζεται να γίνεται και να μην κάνουμε τίποτα και να τα αφήνουμε στην τύχη όλα. Αυτό είναι και το πρώτο λάθος. Θυμάμαι κάποτε όταν μου άνοιξαν τα πρώτα μου αγκίστρια σε ένα μεγάλο μαγιάτικο. Τσαντίστηκα, στενοχωρήθηκα και έριχνα ευθύνες σε όλα τα άλλα έκτος από τον εαυτό μου. Αυτό ήταν το πρώτο λάθος και το τελευταίο. Ο λόγος είναι ότι στα λάθη μας θα χρειαστεί να κάτσουμε κάτω να αναλύσουμε που είχαμε κάνει εμείς λάθος. Να καταλάβουμε ότι εμείς φταίμε και όχι το σύμπαν. Στο ψάρεμα είμαστε μόνοι μας και κρινόμαστε από τις επιλογές που κάμουμε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Δεν φταίνε ούτε οι εταιρίες που τα κατασκευάζουν ούτε ότι μας είδε ο γκαντέμης ο γείτονας πρωί πρωί και μας είπε καλή ψαριά. Το μαγιάτικο λοιπόν το είχα χάσει γιατί τα αγκίστρια ήταν για light jigging και εγώ τους συμπεριφέρθηκα λες και είχα πάρει αγκίστρια για τούνες. Φρένα στο φουλ και κόντρες λες και δεν θα ξαναδώ το αύριο. Δυστυχώς φίλοι μου εγώ έφταιγα που το έχασα το ψάρι με την βιασύνη μου και την σιγουριά μου. Έπρεπε να χαλαρώσω τα φρένα και έπρεπε να είχα αγοράσει πιο ενισχυμένα αφού ήθελα πιο μεγάλες κόντρες.
Τα ψάρια γενικότερα όταν καρφώνουμε και απευθυνόμαστε σε μεγάλα χοντρά ψάρια, μαύρα ή κόκκινα καλό είναι να προσέχουμε τι αγοράζουμε. Να αγοράζουμε ενισχυμένα αγκίστρια με φοβερό αρπάδι και όταν καρφώνουμε να καρφώνουμε δυνατά και 2 ή τρεις φορές να επαναλαμβάνουμε το κάρφωμα. Γιατί υπάρχει πολλές φορές το ενδεχόμενο να μην καρφωθεί το αγκίστρι καλά και να βρει κόκκαλο και να μην διαπεράσει όλο την τρύπα. Αναμενόμενο λοιπόν να σπάσει ή να ανοίξει. Γιατί την κόντρα δεν την δέχεται η νούλα που έχει κατασκευαστεί για αυτή την δουλειά, αλλά να την δέχεται μπροστά στη μύτη με αποτέλεσμα να ξεκαρφωθεί να ανοίξει ή να σπάσει.
Να προσθέσω εδώ ένα μυστικό ας το πούμε. Μερικές φορές δεν φταίει το αγκίστρι που δεν καρφώνεται αλλά το καλάμι. Ναι καλά το διαβάσατε. Το καλάμι! Να εξετάσετε και αυτό το ενδεχόμενο γιατί λόγω της μεγάλης παραβολής που έχουν μερικά καλάμια ή λόγο μεγάλου βάθους, εμείς καρφώνουμε, κάνουμε την απότομη κίνηση να καρφώσουμε το αγκίστρι, να διαπεράσουμε το στόμα του ψαριού αλλά λόγω του ότι το καλάμι είναι μαλακό ή παραβολικό δεν έχει την δύναμη να ασκήσει αυτή τη περισσότερη κόντρα στα πιο αξιόλογα μεγέθη ψαριού με συνέπεια να χάνουμε τα τρόπαια με σπασίματα και αστοχίες του αγκιστριού. Έτσι τουλάχιστον νομίζουμε και πιστεύουμε. Αλλά είναι ακριβώς έτσι; Για παράδειγμα τα καλάμια slow jigging τα βγάλανε για κόκκινα και για να διαχειρίζονται πλάνους με 4 αγκίστρια πάνω τους. Με αυτό το τρόπο έχουμε πολλές πιθανότητες να πιάσουμε το ψάρι και πολλές φορές τα φέρνουμε πάνω πιασμένα σε 2 ή 3 αγκίστρια στο στόμα και το σώμα τους. Πιάνονται μόνα τους ακόμα και την ώρα που προσπαθούν να φύγουν. Αν όμως πάρουμε αυτό το καλάμι και του βάλουμε ζόκα με ζωντανό ή νωπό που έχει άλλη αντίσταση και συμπεριφορά, δεν θα καρφώσουμε ποτέ.
Κοιτάξτε το λίγο και αυτό. Μακάρι να υπήρχε ένα καλάμι να κάναμε τα πάντα αλλά δεν υπάρχει. Μην ονειρευόμαστε ότι μπορούμε να έχουμε τα πάντα σε ένα καλάμι σε όλες τις τεχνικές. Ελπίζω η αναδρομή μου σε αυτό το άρθρο να σας έβαλε σε σκέψεις. Αυτός είναι και ο σκοπός μου. Οι σκέψεις και οι γνώσεις που έχω αποκτήσει σιγά σιγά και που ποτέ δεν θα σταματήσω να μαθαίνω να τις μεταβιβάζω σε όποιον αναγνώστη με τιμάει. Θέλω ο χρόνος που κάποιος ασχολείται να διαβάζει ένα άρθρο μου στο τέλος να πάρει ένα λιθαράκι. Όλοι μας μαζεύουμε τα λιθαράκια και γινόμαστε καλύτεροι. Μαθαίνουμε συνεχώς και αναβαθμιζόμαστε. Και ένας καλός ψαράς για μένα χαρακτηρίζεται από το ήθος, την καρδιά του και την ποιότητα του. Μην ξεχάσετε μια λέξη… ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ!
Καλές θάλασσες σε όλους με υγεία πάνω από όλα. Σας ευχαριστώ για όλα, για την αγάπη και την στήριξή.