Από μικρό παιδί ή αγάπη μου για την θάλασσα ήταν μεγάλη. Μεγάλωσα στο νησί της Σαμοθράκης όπου πολύ νωρίς ξεκίνησε η ενασχόληση μου με την ερασιτεχνική αλιεία και την ελεύθερη κατάδυση. Την αγάπησα την λάτρεψα και στόχος μου ήταν να ταξιδέψω σε όλες τις θάλασσες του κόσμου. Παιδί μεγαλωμένο σε ναυτική οικογένεια, με πατέρα ναυτικό από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι το ναυτικό επάγγελμα ήταν αυτό που μου ταίριαζε και με έκανε χαρούμενο, έτσι λοιπόν κατέκτησα τον στόχο μου και κάπου στα δεκαεννέα μου χρόνια βρέθηκα πάνω σε ένα από τα μεγαλύτερα δεξαμενόπλοια του κόσμου, υπηρετώντας την θέση του δόκιμου μηχανικού να αρμενίζουμε στους ωκεανούς τρέχοντας ολημερίς και ολονυχτίς στο μηχανοστάσιο του πλοίου.Η χαρά μου μεγάλη και δεν κρυβόταν, κατάλαβα ότι τελικά είχα δίκιο, μου ταίριαξε, ήμουν χαρούμενος, δεν με ένοιαζε πόσες ώρες τρέχαμε και πόσο δύσκολο ήταν.

Από την αρχή της καριέρας μου το ψάρεμα ήταν αυτό που με συντροφεύει σε κάθε ευκαιρία που το βαπόρι είναι αρόδου ή στον άνεμο. Σε κάθε μου ταξίδι όλο και περισσότερο προσπαθούσα να μάθω κάτι καινούργιο και να εκμεταλλευτώ το ότι συχνά βρίσκομαι σε καλούς ψαρότοπους και μπορώ να κάνω αυτό που λατρεύω. Κουβαλώντας τηλεσκοπικά καλάμια - λόγω περιορισμού αποσκευών - δεν μπορούσα να αναπτύξω τεχνικές αποδοτικές για αξιόλογα ψάρια, πάντα σε μια μεγάλη μάχη το καλάμι έσπαγε, έτσι οι χοντρές πετονιές και τα μονοδόλια ήταν μονόδρομος.

Από την Αμερική πήρα το πρώτο μου τρίσπαστο καλάμι φύλακα (Tsunami Trophy series boat 30 lbs) και το πρώτο μου μηχανάκι οριζόντιου τυμπάνου (Avet sx5.3/1). Έχοντας λοιπόν στην κατοχή μου κάτι ποιο αξιόλογο ξεκίνησα την τεχνική του vertical jigging, όπου πολύ γρήγορα μου έδωσε φοβερές μαχες με αξιόλογα ψάρια και την λάτρεψα. Σιγά σιγά το ψάρεμα έγινε πιο μεθοδικό και στοχευμένο, με πολλά catch and release. 

Μετά από αρκετές συλλήψεις μεγάλων ψαριών και διαφόρων ειδών έφτασε η ώρα και αντιμετώπισα κάτι που δεν είχε προηγηθεί ποτέ και ούτε καν μου είχε περάσει σαν ιδέα από το μυαλό, ότι θα μπορούσε επιτυχώς να γίνει τέτοια σύλληψη.

Ιανουάριος μήνας βρισκόμενος 14 ναυτικά μίλια έξω από τα στενά του Γιβραλτάρ, λάβαμε εντολή να ντριφτάρουμε (στην ναυτική αργκό = πλοίο σταματημένο και εν κινήσει, όπου το πάει ο άνεμος) μέχρι νεοτέρας. Από το πρώτο βράδυ κατάλαβα ότι στην περιοχή κυνηγούσαν τονοειδή, όμως λόγω εργασιακού φόρτου και καιρικών συνθηκών δεν έγινε κάποια “δοκιμή”. Το επόμενο βράδυ δοκιμάζοντας την τεχνική του inchiku ανεβάσαμε ένα τόνο 15 κιλών και η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη, διότι τέτοια μάχη δεν είχε επαναληφθεί.

Οι δυσκολίες μεγάλες, το βαπόρι άδειο με μέγιστα έξαλλα, ο άνεμος κρατούσε καλά και έτσι η απόχη δυσκόλευε την σύλληψη. Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν 20 στο σύνολο και έγιναν αρκετές συλλήψεις και αρκετά release. Κράτησα μόνο ένα ψάρι σε κάθε εξόρμηση και άνω των δέκα κιλών. Τα υπόλοιπα γύριζαν πίσω. Παρά τις πολλές συλλήψεις κανένα ψάρι δεν ξεπερνούσε τα 15 κιλά, αναρωτιόμουν πως θα ήταν μια μάχη με ένα 50κιλο τόνο από την στιγμή που ένας 15 κιλών μας έδινε μια τεράστια μάχη που τις περισσότερες φορές έβγαινε νικητής.

Τις τελευταίες ημέρες τα εργαλεία λιγόστεψαν χάθηκαν αρκετά ψάρια και έμεινα με λιγοστούς πλάνους και χωρίς δυνατά παράμαλλα. Τα τελευταία βράδια χτυπούσε κάτι διαφορετικό στο τεχνητό, κάτι που ότι και αν ήταν δεν μπορούσε να συλληφθεί επιτυχώς, διότι ήταν μια άνιση μάχη ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. 

Έχοντας απομείνει με ένα πλάνο και διακόσια μέτρα νήμα στο μηχανισμό, γρήγορα γρήγορα δένοντας το τελευταίο πενηντάρι παράμαλλο με έναν tonny penna αποφασίζω να δοκιμάσω για τελευταία φορά. Η βάρδια του μηχανοστασιου πάντα σε συνεννόηση για βοήθεια στην απόχη. Σε περίπτωση σύλληψης δεν φτάνει μόνο το να φέρει κανείς το ψάρι στην επιφάνεια, το άλλο μισό της υπόθεσης είναι το επιτυχές απόχιασμα.

Μόνος στην πρύμνη δοκιμάζοντας την τύχη μου για μία ώρα δεν δέχτηκα καμία επίθεση στο τεχνητό, έτσι διέκοψα το ψάρεμα και επισκέφθηκα το μηχανοστάσιο. Έκατσα λίγο με τον μηχανικό της βάρδιας, όπου ήταν ο ίδιος κάθε βράδυ που κρατούσε την αποχή φωνάζοντας τον στο vhf μετά από κάθε strike. Τον ευχαρίστησα για την άψογη συνεργασία και συζητήσαμε τα strikes και του είπα ότι τα τελευταία χτυπήματα ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο, που το μόνο που καταφέραμε ήταν να χάσουμε τα εργαλεία.

O Σπύρος Απότας με τους "βοηθούς" του...

Αποφάσισα λοιπόν για μια τελευταία φορά να προσπαθήσω για ένα strike. Μετά από δύο ρίψεις κάτι τρομαχτικό έχει αρπάξει τον πλάνο και τρέχει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχει πάρει σχεδόν όλο το νήμα και βλέποντας να φτάνει το τέλος αναρωτιέμαι τι έχει αρπάξει το τεχνητό έχει τόση δύναμη. Η μάχη φαινόταν άνιση το καλάμι έτοιμο να σπάσει και με λιγοστά μέτρα νήμα στο μηχανισμό το ψάρι αποφασίζει να κάνει ένα σταμάτημα και πολύ γρήγορα για πρώτη φορά ενα τέτοιο ψάρι πήρε τον δρόμο του γυρισμού προς το καλάμι. Έτσι μη χάνοντας χρόνο φώναξα στο VHF και βρέθηκε δίπλα μου τόσο η βάρδια, που ήταν στη απόχη και ο δεύτερος μηχανικός του πλοίου επίσης.

Η μάχη ξεκίνησε ο χρόνος περνούσε και το ψάρι ήταν ακόμη επάνω, έχοντας μαζέψει αρκετό νήμα στο μηχανισμό ένιωσα μια ασφάλεια και συνεχίσαμε την μάχη. Εγώ κρατούσα το καλάμι ο Μιγκέλ τρίτος μηχανικός της βάρδιας ήταν στο μηχανισμό και ο Μαριούν Β μηχανικός βοηθούσε στην κίνηση του καλαμιού. Είχαν περάσει πενήντα λεπτά το ψάρι ήταν ακόμα στο καλάμι αρκετά κουρασμένο, όμως και εμάς οι δυνάμεις μας άρχισαν να μας εγκαταλείπουν από την συνεχή μάχη. 

Εκεί που όλα έμοιαζαν να τελειώνουν ξαφνικά το ψάρι έχασε την δύναμη του και στο μυαλό μου ήρθε για μια στιγμή η εικόνα τις επιτυχίας, ο δρόμος όμως ακόμα ήταν μεγάλος, τα παιδιά κουρασμένα μη έχοντας κανείς τους κρατήσει ποτέ καλάμι στα χέρια του, συνέχισα μόνος την μάχη μέχρι που κατάλαβα ότι σε λίγο αν ο κόμπος δεν με προδώσει, θα μπορέσω να δω στην επιφάνεια τι είναι αυτό που τρείς ανθρώπους μας έκανε κουβάρι.

Μετά από μια ώρα μάχης το ψάρι έδειξε να έχει χάσει μεγάλο μέρος των δυνάμεων του και έτσι το πίστεψα είπα θα τα καταφέρω μετά από λίγο είδα στην επιφάνεια το ψάρι έτοιμο να συνεχίσει την μάχη, έτσι φωνάζοντας συνεχώς τον Μιγκέλ ότι πλέον είναι δικό του προσευχόμουν να μπει στην απόχη, μετά από αρκετές πατητές το ψάρι ήταν αρκετά αδύναμο και έτοιμο για την άνοδο του. Το μυαλό μου συνεχώς στην ένωση νήματος παράμαλλου και χωρίς να έχω σταματήσει λεπτό να φωνάζω τον Μιγκέλ να το αρπάξει λίγο ο αέρας λίγο το ότι ήταν νύχτα έκαναν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.

Μετά από αρκετή προσπάθεια καταφέραμε να το βάλουμε στην απόχη, σηκωμένο ένα μέτρο από την επιφάνεια πέρασα δύο βόλτες στην δέστρα της πρύμνης και με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασα τους ανθρώπους μου. Φωνάξαμε και τα υπόλοιπα άτομα και με ασφάλεια ανεβάσαμε το ψάρι στην πρύμνη του πλοίου. Η ζυγαριά σταμάτησε στα 65.6 κιλά και το είδος αυτού γαλαζόπτερος τόνος.

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, η γαλανή μας έκανε την χάρη να ζήσουμε κάτι ανεπανάληπτο υπό αυτές τις συνθήκες, όπως και μας δίδαξε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και τα αγαθά κόποις κτώνται. 

Η σύλληψη του ψαριού είναι αφιερωμένη στο γιό μου Αλέξανδρο.