Η καθετή γενικά είναι το ελάχιστα απαιτητικό ως προς την προετοιμασία του, ψάρεμα, που όσοι το επιλέγουν, το κάνουν διότι τους χαλαρώνει περισσότερο από τις άλλες τεχνικές. Συνήθως όσοι εξορμούν για καθετή το κάνουν με παρέα, οπότε ακόμα και όταν τα ψάρια δεν έχουν όρεξη δεν τους καταβάλει η ανία.
Επίσης, ο εξοπλισμός της σίγουρα είναι ο λιγότερο εξειδικευμένος σε σχέση με τα άλλα ψαρέματα. Εάν ο καιρός είναι καλός και υπάρχει και κάποιο, καλό δόλωμα, όχι απαραίτητα εκλεκτό και ακριβό, πολύ σπάνια, οι ψαράδες της καθετής, θα γυρίσουν χωρίς υπεραρκετή ψαριά, για το τραπέζι τους. Φυσικά εάν κάποιος εξειδικευτεί στη τεχνική τα δεδομένα αλλάζουν προς το καλύτερο. Συγκεκριμένα, εάν προσέξει λίγο περισσότερο τον εξοπλισμό του και δανειστεί από άλλες τεχνικές, ευαίσθητα στις τσιμπιές αλλά ανθεκτικά καλάμια, μέχρι προσφάτως από την τεχνική του spinning και μικρομεσαία, ελαφριά μηχανάκια με λεπτό νήμα (ΡΕ 0,8-1 ), αόρατες, σκληρές πετονιές και εξοικονομήσει ντόπιο (γαρίδες, μύδια, φρέσκο καλαμαράκι κτλ) ή ζωντανό δόλωμα (καραβίδες, σκουλήκια ) ή ακόμα καλύτερα ποικιλία απ’ αυτά και κάνει χρήση μαλάγρας τότε, η ψαριά του δεν θα έχει να ζηλέψει από καμιά άλλη τεχνική, ούτε σε συγκίνηση, ούτε σε ποιότητα αλιευμάτων.
Σαργοί, τσιπούρες, σκαθάρια, ούγενες, μουρμούρες, λυθρίνια, φαγκριά κτλ σε αξιόλογα μεγέθη, είναι συνήθη ψάρια, της τεχνικής. Οι ανήσυχοι, «ψαγμένοι» ψαράδες καθετής, τα έπιαναν πολύ πριν οι νέες κάθετες τεχνικές με πολύ ειδικευμένο, εξοπλισμό, φανταχτερά στολισμένα βαμμένα μολύβια και άλλα φρου-φρου και αρώματα (κυριολεκτικά), μυήσουν τον πολύ κόσμο στα πιο ελαφριά ψαρέματα. Βεβαίως όταν στα αγκίστρια βάλεις δόλωμα και ψαρεύεις κάθετα, όπως και να στολίσεις το μολύβι σου και όσο ακριβό και αν είναι το καλάμι σου, βασίζεσαι στις αρχές της καθετής. Φυσικά και η εξέλιξη είναι καλοδεχούμενη καθώς τα «εργαλεία» τους, μας ταιριάζουν, όπως τα καλάμια του tai rubber τα ανάλογα, μηχανάκια αλλά και τα μικρά περαστά μολύβια, τα οκτάκλωνα, κερωμένα, νήματα κτλ. Η μεγαλύτερη προσθήκη, αναμφισβήτητα, είναι τα εξελιγμένα, βυθόμετρα.
Όχι πολλά χρόνια πριν, αρκετοί ψαράδες γνώριζαν 3-4 ψαροτόπια στην περιοχή τους που τα έβρισκαν με σημάδια της στεριάς και το βάθος που πάτωνε το μολύβι τους και ανάλογα τον καιρό και την όρεξη των ψαριών ψάρευαν με την καθετή τους. Φυσικά τέτοιο ψάρεμα περιορίζει τις δυνατότητες και χρήζει απαραίτητη την άγκυρα. Έτσι ξεκίνησα και εγώ, αν και είχα βυθόμετρο προαιρετικά. Όμως κάποιες φορές πήγαινα στο ψάρεμα με κάποιο φίλο ή το παιδί και για να μη βαρεθούν αλλά να μυηθούν στη συγκίνηση του ψαρέματος και να γλυτώσω μίλια και ταλαιπωρία άρχισα να ψαρεύω όπου έβλεπα «ζωή», με τη βοήθεια του βυθόμετρου φυσικά, που ήθελα να το μάθω και καλύτερα, χωρίς άγκυρα και άλλα βαρετά. Εν καιρώ κατάλαβα ότι πλέον έψαχνα τα ψάρια γεγονός που αν δεν απέδιδε δε θα το συνέχιζα. Όμως κάτι γινόταν και σιγά σιγά υιοθέτησα την πρακτική που συνδύαζε, βολτούλα και ψάρεμα.
Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός του πληρώματος που ψάρευε, που εγώ απλά δόλωνα την αρματωσιά τους, ξαγκίστρωνα τα ψάρια, κράταγα την βάρκα σωστά, στο σημάδι και η δουλειά γινόταν μες στην καλή χαρά. Αν τα ρέματα και ο καιρός το επέτρεπαν έριχνα και εγώ δεύτερη αρματωσιά. Στην αρχή, με λίγη υπομονή, σφικτή μαλάγρα στο μολύβι και μικρές τροποποιήσεις στο διπλάρι αργότερα. Δηλαδή συρόμενο μολύβι, τα Νο 3- 4 αγκίστρια έγιναν Νο 2-1, πατωτό το κάτω παράμαλλο, συχνά μονάγκιστρο, εντέλει δύο σε ακολουθία με απόσταση μεταξύ τους 2-3 πόντους για να δέχονται το πιο πλούσιο δόλωμα και στα επόμενα ψαρέματα είδα πως έπιανα ψάρια. Ωραία, ανέλπιστα ψάρια και σε περισσότερα σημεία. Κυρίως αυτό, με ενθουσίαζε. Στη συνέχεια το καραβιδάκι, έγινε μουστάκι ή φιλέτο κεφαλόποδου κτλ. Σύντομα όμως οι ψαράδες όλων των άλλων τεχνικών ορμώμενοι από τις πληροφορίες που έπαιρναν από το διαδίκτυο άρχισαν να ψαρεύουν, καθείς με τον τρόπο του, κάπως έτσι. Ψάχνω, βλέπω, ρίχνω. Βυθόμετρα υψηλής ανάλυσης και μεταβλητής εκπομπής, καλάμια και μηχανισμοί, άψογα, πλάνοι ακόμα και ζωντανά καλαμάρια και άλλα, όλα για κάθετο ψάρεμα, με κάθε τρόπο.
Καθετή όμως ελάχιστοι, μέχρι την έλευση του tai rubber. Ψάρεμα αρόδο με λεπτά πλέον εργαλεία στην αρχή με τεχνητό (μολυβάκι με τρέσες ) και όταν τα ψάρια δυστροπούσαν, να και το δόλωμα στα αγκίστρια. Πλέον εμφανίστηκε μια τεχνική που πλησίαζε ή μάλλον ήταν η εξελιγμένη μορφή, για ακόμα πιο απαιτητικά και μεγαλύτερα ψάρια καθώς είχε την υποστήριξη, ολόκληρης βιομηχανίας και επενδύσεις σοβαρών εμπόρων, του τρόπου που ψαρεύαμε. Νέα παιδιά αφιέρωσαν ατελείωτες ώρες και βρήκαν τα δικά τους μυστικά για να αξιοποιήσουν τον ανώτερο εξοπλισμό τους. Το μόνο μειονέκτημα τους θα μπορούσαμε να πούμε είναι μια μικρή δόση αλαζονείας, καθώς στοχεύουν ψηλά, σε πιο μεγάλα ψάρια. Τα τυχόν μικρότερα είναι ατυχίες, αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι το να πιάνεις ψάρια έστω και όχι τόσο επιθυμητά δείχνει ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Ξαναγυρνάς στην αρχή, διότι πολλοί μόλις ξεκίνησαν το ψάρεμα πήγαν κατευθείαν για συναγρίδες. Απαιτήθηκε χρόνος, έξοδα, δοκιμές αλλά οι παλιοί γνωρίζουν ότι όλα τα ψάρια δεν τρώνε παντού και πάντα.
Αναγκαστικά έβαλαν μικρότερα αγκίστρια, δολώματα και να τα τσαουσάκια και τα σκαθαράκια, φυσικά και οι χάνοι, καμιά σκορπίνα, ένα φαγκρί του κιλού κτλ. Τελικά κάνουν καθετή με πανάκριβο εξοπλισμό, θα σκεφτεί κάποιος. Όχι κάνουν εξελιγμένη καθετή που μπορεί να δώσει το τετράκιλο φαγκρί και την δίκιλη συναγρίδα και να το ευχαριστηθούν περισσότερο από κάθε άλλο τρόπο. Όμως πλέον κανείς μην σνομπάρει την μητριαρχική τεχνική που γέννησε την άλλη και ας εκμεταλλευθούμε την συγγένεια για να διατηρείς το πάθος σου για ψάρεμα, όταν τα ψάρια είναι ανόρεκτα. Ο εξοπλισμός σου είναι ιδανικός, ψάξε το λοιπόν και ενώ η μισόκιλη συναγρίδα είναι απαράδεκτη, ο αυλιάς και το σκαθάρι ιδίου μεγέθους είναι αξιόλογα και σε κοπάδια. Το άρθρο όμως αφορά περισσότερο τους παραδοσιακούς με τα κοντά καλάμια του μισού μέτρου και την κατεψυγμένη γαρίδα. Αυτοί και αν έχουν σωστή νοοτροπία, πρέπει να δανειστούν από τους νεωτεριστές, εξοπλισμό και φιλοδοξία για καλύτερο αποτέλεσμα.
Τέλος η θεωρία. Στην πράξη τα καλάμια πρέπει να είναι μακριά (τουλάχιστον 2,5 μέτρα), ευαίσθητα για δείχνουν τις τσιμπιές και μαλακά για να αποσβένουν τα κεφάλια, τα μηχανάκια ανάλογα, με καλά γραμμικά και ακούραστα φρένα, το μολύβι από αδρανές στοιχείο γίνεται μέσο προσέλκυσης (80-120gr μέσος όρος) ανάλογο του ρέματος, τα αγκίστρια αιχμηρά λεπτά και μεγαλύτερα, Nο 2-1, το παράμαλλο αόρατο λεπτό όχι μικρότερο από 0,30μμ, το λεπτό (ΡΕ 1-1,5) νήμα αθόρυβο οκτάκλωνο και το δόλωμα ποιοτικό, όπως και το αποτέλεσμα. Για τους αναγνώστες που επιμένουν και διαβάζουν, όπως συνηθίζω στις γραμμές του περιοδικού μας, θα δώσω ακόμα κάτι. Οι παραδοσιακοί ψαράδες της ζόκας με σουπιά βάζουν λίγο πιο πάνω ένα λεπτότερο παράμαλλο Νο 35- 40, για να πιάνουν τα μικρότερα ψάρια (σκαθάρια, τσαουσάκια κτλ ) που προσελκύονται αλλά διστάζουν, αλλά και για όσα ψάρια σκοτώνουν το ζωντανό. Αυτή είναι η δύναμη της καθετής. Παραδοσιακοί και σύγχρονοι ψαράδες όλοι μπορούν να επωφεληθούν από την ενασχόληση με την καθετή και να την προσαρμόσουν στην ιδιοσυγκρασία τους.
Ο μεζές αλλά κυρίως η διασκέδαση είναι σίγουρα!